Wielka zróżnicowana rodzina
Zanim wybierzesz
Na palmach znamy się jak mało kto. Zapoznaj się z naszym przewodnikiem po palmach mrozoodpornych i znajdź gatunek idealny dla siebie! Wolisz spytać osobiście? Skontaktuj się z nami, doradzimy!
Liczna rodzina
Rodzina palm (Arecaceae) zawiera ponad 2500 gatunków. Większość z nich rośnie w regionach tropikalnych i subtropikalnych. Jednak mitem jest, że palmy są wyłącznie roślinami tropikalnymi i subtropikalnymi. Co najmniej 100 gatunków z łatwością znosi temperatury –7⁰C. Zadziwiająca liczba odmian jest w stanie przetrwać w warunkach –12⁰C. Przetrwać nie oznacza pięknie wyglądać, lecz przeczekać i zregenerować się na wiosnę. Wobec tego określenie palmy mrozoodporne jest jak najbardziej zgodne z rzeczywistością i odnosi się do gatunków, które dobrze rosną w klimacie umiarkowanym z chłodnymi i mroźnymi zimami.
Palmy można z łatwością znaleźć w ich środowisku naturalnym na dużych wysokościach w Himalajach i Andach, gdzie śnieg i bardzo niskie temperatury są zjawiskiem naturalnym. Jednak w polskich ogrodach są nadal rzadkością.
Wybierając te rośliny należy pamiętać, że im większa odporność palmy na mróz, tym wolniejszy wzrost. Jest to związane z faktem, że najbardziej wytrzymałe odmiany nie wytwarzają kłodziny naziemnej (pnia) lub ich kłodzina jest niewielka. Większość to gatunki krzewiaste, rosnące w kępach. Dzieje się tak dlatego, że w palmach krzewiastych stożek wzrostu zazwyczaj znajduje się pod ziemią, przez co jest izolowany od niskich temperatur. Ponadto rośliny te mają dużo odrostów i nawet jeśli część organizmu wymarznie, nie oznacza to śmierci całej palmy.
Trachycarpus fortunei jest jedną z najbardziej polecanych palm dla hodowców z klimatu umiarkowanego. Pochodzi z północnych części Indii, Tajlandii, Nepalu i południowych Chin. Jest często spotykana w górach, gdzie rośnie na wysokości 2000 m. Śnieg i mróz są tam codziennością. Nie wymaga gorących okresów letnich, tak jak Rhapidophyllum hystrix i Sabal minor, znosi lata chłodniejsze. Ma pojedynczy pień i koronę składającą się z 10 do 20 wachlarzowatych liści.
Charakterystyka: Trachycarpus fortunei tak jak inne palmy ma tendencje do powolnego wzrostu, kiedy jest młoda. Dwu-, trzyletnia roślina ma zazwyczaj 30 cm z minimalnym pniem i jest dużo bardziej wrażliwa na mróz niż cztero-, pięcioletnie okazy. Nawet w klimacie tak chłodnym jak strefa 6b dziesięcioletnia roślina może mieć około 90–120cm pnia, a łącznie z liśćmi około 210–240cm całkowitej wysokości. Każdego roku przyrasta 10–15cm pnia. Młody osobnik ma 5–6 ciemnozielonych liści. Z wiekiem stają się one większe i bardziej liczne. sześciometrowy okaz w strefie 7b i cieplejszej może mieć koronę składającą się z ponad dwudziestu liści, każdy o szerokości 1 m. Jeśli palma rośnie w terenie bardzo wietrznym, liście mogą być poszarpane.
Mrozoodporność: Ponieważ Trachycarpus fortunei rósł przez lata w bardzo wielu częściach świata, wiedza na temat jego mrozoodporności jest bogata. Doskonale rośnie w strefie 8 i w większości w strefie 7b bez jakichkolwiek okryć zimowych. Może także rosnąć dogrzewana w zimniejszych miejscach. Palma ta potrafi się dość szybko regenerować po zimowej utracie liści, podczas kolejnej wiosny. Sugeruje się jednak, aby zapobiegać tej utracie, ponieważ osłabia to roślinę. Widać dużą różnicę między mrozoodpornością palmy młodej i dojrzałego osobnika. Osobnik ukorzeniony, z dobrze wykształconym pniem jest bardziej mrozoodporny. Doświadczenia dowodzą, że dorosła palma jest przynajmniej o jedną strefę USDA bardziej mrozoodporna. W Bułgarii (Plovdiv) dorosłe okazy wytrzymały spadek temperatury do –29⁰C bez okrywania (tak podaje Kiril Donov).
Różne: Trachycarpus fortunei rośnie w każdym rodzaju ziemi. W strefie 7 i chłodniejszych należy go posadzić w miejscu bardzo słonecznym. Młode trachycarpusy są bardzo wrażliwe na susze, dlatego nie pozwólmy ziemi wysychać, zwłaszcza podczas upalnego lata. Palmy te wyglądają pięknie jako pojedyncze okazy lub jako zgrupowanie palm o różnych wysokościach.
Ochrona zimowa: Gatunek ten w klimacie polskim może rosnąć jedynie dogrzewany. Nawet jeśli zdarzają się zimy, w których palma mogłaby rosnąć bez specjalnego dogrzewania, to w przypadku nadejścia wyżu syberyjskiego z tęgimi mrozami na pewno umrze. Należy być na to przygotowanym. Okrytą roślinę należy opryskiwać pierwszy raz na początku zimy, następnie w środku zimy i na początku wiosny środkiem przeciw wysuszaniu zawierającym preparat grzybobójczy i bakteriobójczy. Ostatni oprysk jest najważniejszy, ponieważ wyższe temperatury po zimie sprzyjają rozwojowi chorób. Dobrym sposobem na ochronę młodego osobnika jest zbudowanie wokół niego ogrodzenia z siatki w odległości ok. 30 cm od pnia, spryskanie siatki, a następnie wypełnienie wolnej przestrzeni suchymi liśćmi lub sosnowym igliwiem mieszanym z liśćmi. W Ohio kilka młodych przykrytych tylko grubą warstwą liści trachycarpusów przeżyło temperaturę –24⁰C bez żadnych uszkodzeń. Jedną z najprostszych metod okrycia stanowi obsypanie całej rośliny śniegiem, który jest najlepszym izolatorem.
Generalnie szacuje się mrozoodporność tej palmy przy krótkotrwałych spadkach temperatury (kilka godzin) dla dorosłego dobrze ukorzenionego osobnika w gruncie na od –17 do –20⁰C.
Liście dorosłej palmy wytrzymują spadki temperatury do –12⁰C, małej palmy do około –7C⁰.
Rhapidophyllum hystrix zwana jest także palmą igłową z tego względu, że pokryta jest bardzo dużą ilością sztywnych i ostrych igieł chroniących jej koronę liściową. Gatunek ten pochodzi z południowowschodnich wybrzeży USA i przez postępujące niszczenie jego naturalnego środowiska staje się coraz rzadszy.
Jest to najbardziej mrozoodporna palma, przynajmniej w klimacie z ciepłymi i gorącymi latami. Dorosłe okazy znoszą temperaturę –21⁰C bez uszkodzeń. Znany jest przypadek z Knoxville w Tennessee, gdy roślina przeżyła mróz sięgający –31⁰C.
Charakterystyka: Rhapidophyllum hystrix ma piękne intensywnie zielone palczaste liście, które są srebrzyste od spodu. Pień nadziemny jest raczej krótki (około 30 cm). Rośnie bardzo wolno. Pięćdziesięcioletnia palma na Florydzie osiągnęła 3 m wysokości i szerokości. Trzy-, czteroletnie okazy mają zazwyczaj 30–37 cm.
Mrozoodporność: Doświadczenia wskazują, że palma igłowa może rosnąć w strefach klimatycznych 5–7. Pewien ogrodnik w strefie 3b w Wisconsin uprawiał tę palmę przez kilkanaście lat z dużymi sukcesami. Według Francko (2000) palma ta znosi mrozy sięgające –26⁰C.
Różne: Najlepszym miejscem dla tego gatunku jest pełne słońce, choć można go też uprawiać w miejscach zacienionych. Palma ta nie jest wybredna, jeśli chodzi o rodzaj ziemi, w jakiej żyje, ale bardzo pomaga jej dobry drenaż i dużo materii organicznej. Nawozić ją należy co rok, na wiosnę, wolno rozpuszczalnym, kompletnym granulowanym nawozem. W strefie 7 i cieplejszej zaleca się jeszcze nawożenie w środku jesieni. Należy zwrócić szczególną uwagę na podlewanie podczas pierwszych kilku lat. Palma, która jest już dobrze ukorzeniona, znosi susze, jednak przez kilka pierwszych lat jej nie służą.
Ochrona zimowa: Zimą palmę należy okrywać około 10-cm warstwą liści, gałęzi sosny lub słomą, w strefie 6b i chłodniejszej roślinę należy opryskiwać w środku grudnia i drugi raz w środku stycznia środkiem przeciw wysuszaniu zawierającym środek grzybobójczy z miedzią lub innym o szerokim spektrum grzybo- i bakteriobójczym. Roślina usytuowana w pełnym słońcu szybciej rośnie, lecz taka lokalizacja powoduje większe zimowe uszkodzenia podczas ekspozycji na działanie słońca i wiatru. W rzeczywistości to wiatr najczęściej uszkadza palmy. Jeśli roślina znajduje się w wietrznym miejscu, zalecane się postawienie na zimę wiatrochronu. Najlepszym przyjacielem palm podczas zimy jest śnieg. Jeśli pojawi się trochę śniegu na ziemi i zapowiada się niska temperatura, należy śnieg podsypać pod roślinę możliwie blisko, przykrywając nawet liście. Doświadczenia przeprowadzone w Wisconsin pokazały, że części rośliny przykryte nawet 2,5 cm śniegu przetrwały nieuszkodzone przy temperaturze powietrza –26⁰C i prawdopodobnie niższej, nawet w wietrznych warunkach.
Serenoa repens rośnie w USA na wybrzeżu Atlantyku na równinach południowej Karoliny, Georgii, Alabamy, Mississippi i całej Florydy. Gęste zarośla tego gatunku często dominują w lasach sosnowych i innych suchych rejonach leśnych. Chociaż odmiana ta bardzo przypomina sabal minor, rzadko można je spotkać w tym samym środowisku. Owoce tej palmy zawierają permixon, substancję stosowaną w leczeniu schorzeń prostaty.
Charakterystyka: Serenoa repens czasami ma nadziemny pień, ale zazwyczaj płoży się on wzdłuż podłoża. Dorosła roślina (kępa roślin) osiąga 4,5 m szerokości oraz 3 m wysokości. Liście wachlarzowate, bardzo sztywne, mają kolor od zielonkawożółtego, poprzez niebieski, do srebrzystego. Kępy tej palmy są bardzo atrakcyjne i nadają tropikalny wygląd przydomowym ogródkom. Wzrost rośliny jest bardzo powolny. Bardzo trudną rzeczą jest przesadzenie dziko rosnącego okazu do ogrodu – zwykle nie przyjmuje się w nowym miejscu. Dlatego rośliny na sprzedaż uprawiane są od nasion w donicach.
Mrozoodporność: odmiana zielona jest trochę bardziej odporna na mróz niż srebrzysta. Z całą pewnością nadaje się do uprawy w strefie 8. Badania przeprowadzone nad tą palmą w strefie 6a (dla obydwu odmian) wykazały, że liście ulegają zniszczeniu przy temperaturze spadającej poniżej –12⁰C. Liście zdają się być bardzo wrażliwe na wiatr. Ta palma jednak jest zdecydowanie warta uprawy w chłodnych rejonach, ponieważ – tak jak inne palmy tworzące kępy – ma stożek wzrostu pod ziemią i roślina pozbawiona liści przez zimny zimowy wiatr szybko się odradza w czasie następnego sezonu. Według Francko (2000) mrozoodporność tej palmy to –24⁰C. Ma ona zdolność regeneracji po całkowitej utracie liści. Nie zachęcam do testowania w tak niskich temperaturach.
Różne: Ta palma lubi stanowiska słoneczne i dobrze zdrenowaną ziemię. Serenoa repens nie najlepiej znosi cień i wilgotną glebę, mimo to przeżyje również w takich warunkach. Przez pierwsze kilka lat musi być dobrze nawadniana, potem dobrze znosi susze.
Ochrona zimowa: Jeśli temperatura powietrza spada poniżej –10⁰C, konieczne jest ogrzewanie palmy.
Sabal palmetto spotyka się na południowych wybrzeżach Północnej Karoliny, Florydzie, Karaibach, aż po Zatokę Meksykańską.
Charakterystyka: Palma ta rośnie dość wolno, dorasta do wysokości 24–27 m, a pień osiąga średnicę 30 cm. Mija wiele lat, zanim sadzonka sabal palmetto uformuje prawdziwy pień. Jest on przepiękny, ponieważ powstaje poprzez skrzyżowanie zaschniętych liści. Zaczyna się formować po upływie około 10 lat od wysadzenia do gruntu. Nawet bez pnia sabal palmetto daje doskonały efekt w ogrodzie, szczególnie jeśli zgrupuje się kilka roślin koło siebie. Koronę tworzy około 40 wielkich, zielonych lub niebieskawych liści.
Mrozoodporność: Czterdziestoletni Sabal palmetto rosnący w Gainesville w Georgii (7a/7b) przeżył potężny atak zimy, gdy temperatury spadały nawet do –21⁰C. Wielki okaz rósł przez wiele lat w także w Seymour w Tennessee (6b). Wielu hodowców informuje, że Sabal palmetto może przeżyć w strefie 6b. Dlatego uważam, że warto spróbować uprawy tej wspaniałej palmy. Wiele autorytetów podaje, że dobrze ukorzenione palmy tego gatunku spokojnie znoszą temperatury –18⁰C z nieznacznymi uszkodzeniami liści. Doświadczenia przeprowadzone w strefie 6b/7a potwierdzają, że liście Sabal palmetto stają się bardziej mrozoodporne po przeżyciu kilku lat w gruncie. Pomocne okazuje się obsypywanie małych sadzonek liśćmi. Przy bardzo dobrym obsypaniu uszkodzenia liści pojawiają się, dopiero kiedy temperatura spadnie poniżej –18⁰C. Większość dobrze zabezpieczonych roślin powinna przeżyć typową zimę dla strefy 6b. Jeśli nie zamierzamy dobrze zabezpieczać liści, palmę te można uprawiać jako roślinę zrzucającą liście na zimę (jak większość palm mrozoodpornych), ponieważ każdej wiosny powinna się pięknie odrodzić i wypuścić kilka dużych liści sięgających 1,2 do 1,5 m. Po wielu latach badań można stwierdzić, że Sabal palmetto jest co najmniej tak samo mrozoodporny, jak Trachycarpus fortunei. Według Francko (2000) mrozoodporność tej palmy to –24⁰C.
Różne: Sabal palmetto preferuje ziemię luźną, piaszczystą, bogatą w materiał organiczny, ale potrafi też rosnąć na glebach gliniastych. Najlepiej funkcjonuje w pełnym słońcu. Palma ta bardzo dobrze wygląda w kompozycjach ogrodowych, połączona z trachycarpus fortunei lub butia capitata.
Ochrona zimowa: Tak jak w innych przypadkach, zalecane jest dobre obsypywanie połączone z opryskami zimowymi. Młode bezpniowe rośliny są bardzo łatwe do całkowitego okrycia.
Według mojej opinii mrozoodporność tej palmy, przy krótkotrwałych (kilku godzinnych) spadkach temperatury dla dorosłego dobrze ukorzenionego osobnika w gruncie to ok -15C.
Liście dorosłej palmy wytrzymują spadki temperatur do -10C, -12C.
Zaleca się okrywać kiedy temperatura spada do -10C
Z własnego doświadczenia wiem, że liście palmy Washingtonia wytrzymują ok -5⁰C i jest to dla nich graniczna wartość.
Oba gatunki rosną niezwykle szybko. Washingtonia filifera dorasta do 15m, a Washingtonia robusta do 24m. Dorosła Washingtonia filifera ma szerokie szarawo- lub żółtawozielone liście z kolczastymi łodygami i charakterystyczną „spódniczkę” powstałą z zaschłych liści oraz masywny pień o grubości do 90 cm. Washingtonia robusta ma pień rzadko przekraczający średnicę 30 cm, a jej liście są bardzo mocno zielone. Oba gatunki posiadają nitkowate włoski wyrastające z liści. Powinny rosnąć w pełnym słońcu w bardzo dobrze przepuszczalnej glebie (konieczny jest dobry drenaż). Doświadczenia pokazały, że jest to najszybciej rosnąca palma w warunkach klimatu umiarkowanego.
Półtorametrowa palma z pięknymi, szerokimi zielonymi liśćmi naprawdę potrafi zrobić wrażenie w polskim ogrodzie. Warto spróbować, tym bardziej że nie jest to roślina droga w zakupie.
Ochrona zimowa: Jeśli zamierzamy uprawiać palmę Washingtonia w polskim ogrodzie, należy dogrzewać zarówno palmę jak i jej korzenie i nie dopuścić, aby temperaturą pod osłoną spadła poniżej 0⁰C. Należy też zadbać, aby palma nie miała zimą zbyt wilgotno. Trzeba pamiętać, że w naturze rośnie ona na pustyniach.
Ostatnio pojawiła się hybrydyzowana odmiana Washingtonii, połączenie filifera i robusta – Washingtonia xfilibusta, prawdopodobnie bardziej odporna na mróz.
Butia eriospatha rośnie w północno-wschodniej Argentynie oraz południowej Brazylii w stanach Rio Grande do Sul i Santa Catarina. Można ją znaleźć w górach do wysokości 1200 m.n.p.m
Gruby pień dorasta do wysokości (3,6-4,7 m) wysokości i (30-50 cm) średnicy
Jest to najszybciej rosnąca i najbardziej odporna na mróz Butia, ze wszystkich rodzajów. Tam gdzie rośnie, jest znacznie zimniej i bardziej wilgotno niż w pozostałych rejonach Brazylii. Nawet latem temperatury są podobne do tych z północnej Europy
Jest wyjątkowo mrozoodporna i dorosły, dobrze ukorzeniony osobnik potrafi przeżyć temperaturę do -12C a nawet odrodzić się jeśli został uszkodzony przy niższych temperaturach.
Zalecam zabezpieczyć tą roślinę kiedy temperatury spadają w okolice -7C
Poniżej zdjęcia Butia eriospatha w naturze.
Sabal minor pochodzi z południowowschodnich stanów USA – od Texasu po Oklahomę. Jest jedną z najbardziej mrozoodpornych palm i rywalizuje w tym względzie z Rhapidophyllum hystrix. Sabal minor jest często mylony z Serenoa repens. Jednak w odróżnieniu od tej drugiej nie ma kolców na łodygach liściowych i nie tworzy rozprzestrzeniających się kolonii.
Charakterystyka: Charakterystyczne dla tej palmy jest tworzenie kęp, jednak w odróżnieniu od palmy igłowej każda roślina ma pojedynczy, zazwyczaj podziemny pień. W odmianie Luizjana może on mieć do 90 cm. Wszystkie Sabal minor rosną bardzo wolno, zwłaszcza kiedy są młode (przez pierwsze trzy, cztery lata po skiełkowaniu). Liście wachlarzowate, bardzo sztywne przyjmują barwę od średnio do mocno zielonych. Każdy liść zawiera podzielenie w kształcie litery V w środku. W strefie 6 Sabal minor ma zwykle 6 liści i sięga 1,5 m wysokości. Sabal Luizjana sięga 3 m, zaczyna tworzyć swój pień w wieku około 15 lat.
Mrozoodporność: Palma ta może rosnąć w strefie 6. Przeżyje w strefie 5 i chłodniejszej, ale mogą wystąpić uszkodzenia liści. Dobrze ukorzeniona świetnie znosi temperatury –18⁰C i mniej, zwłaszcza kiedy jest osłonięty przed wiatrem i działaniem popołudniowego słońca zimowego. W słonecznym i wietrznym terenie Sabal minor będzie miał mniej uszkodzeń niż tak samo rosnący Rhapidophyllum hystrix. W wielu przypadkach roślina bardzo szybko radzi sobie z uszkodzeniami zimowymi i świetnie się odradza. Ponieważ stożek wzrostu znajduje się zazwyczaj pod ziemią, palma przejawia zdolność do przeżycia nawet bardzo dużych mrozów. Zazwyczaj wypuszcza 2–3 nowe liście podczas jednego sezonu. Raymond Sharon z Kansas (strefa 6a) uprawia z dużym powodzeniem Sabal minor już od 20 lat. Jego rośliny znoszą temperatury nawet –31⁰C i ekstremalnie silne wiatry. Według Francko (2000) mrozoodporność tej palmy to –26⁰C.
Różne: Gatunek ten w naturze rośnie w mokrych lasach, na bagnach, często w stojącej wodzie. Dobrze czuje się zarówno w pełnym słońcu, jak i w miejscach częściowo zacienionych. Preferuje wilgotną, dobrze drenowaną ziemię, toleruje też ziemię gliniastą. Palmy te bardzo dobrze się prezentują, kiedy są zgrupowane po kilka sztuk. Tak jak Rhapidophyllum hystrix potrzebuje gorącego i wilgotnego lata. W rejonach, gdzie lata są chłodniejsze, jest mniej odporna na mróz. Przez pierwsze kilka lat nie toleruje suszy. Rośnie bardzo wolno.
Ochrona zimowa: Taka sama jak dla palmy igłowej. Nie należy przykrywać całej rośliny liśćmi w okresie zimowym, ponieważ warstwa mokrych liści może doprowadzić do jej gnicia.
Mrozoodporność: Uważa się, że Nannorrhops ritchiana może być tak samo mrozoodporna jak Rhapidophyllum hystix. Z pewnością świetnie znosi temperatury poniżej –18⁰C, na jakie bywa wystawiana w swoim naturalnym środowisku na afgańskich pustyniach. Większość źródeł podaje, że znosi temperatury –26⁰C.
Charakterystyka: Nannorrhops ritchiana w swoim naturalnym środowisku dorasta do wysokości 6 m. Liście ma wachlarzowate i sztywne.
Różne: Palma ta lubi stanowiska bardzo słoneczne o bardzo dobrze zdrenowanej ziemi, najlepiej bardzo piaszczystej.
Ochrona zimowa: Tak jak dla innych palm występujących w kępach, zaleca się okrywanie rośliny warstwą liści, słomy lub gałęzi sosnowych. Pomocne też będzie opryskiwanie środkami przeciw wysuszaniu oraz przeciw grzybom i bakteriom. Można też okrywać palmę agrowłókniną.
Jednym z ciekawszych gatunków jest Trachycarpus wagnerianus – mniejsza wersja Trachycarpus fortunei. Ma on sztywniejsze i krótsze liście, przez co bardziej odporne na szkodliwe działanie wiatru; jest też niższy.
Drugim godnym polecenia gatunkiem jest Trachycarpus takil odkryty niedawno (lata 90.) przez Toby’ego Spannera i Martina Gibbonsa. Jest to palma rosnąca w wysokich partiach Himalajów, gdzie temperatury regularnie spadają poniżej –7⁰C, wiatr jest bardzo silny, a opady śniegu częste. Wielu hodowców na podstawie doświadczeń stwierdziła, że gatunek ten z łatwością znosi temperatury -12⁰C i prawdopodobnie łatwiej może się zaadaptować do strefy USDA 6. Jako dorosła palma jest wyższy niż Trachycarpus fortunei, ma grubszy pień i większą koronę liściową. Jest mniej odporny na letnią suszę niż T.fortunei.
Bananowce mrozoodporne nadają ogrodom niezwykłego piękna, przybliżając atmosferę tropików. Zaczęto sie nimi na dobre zajmować na początku lat dziewięćdziesiątych. Mogą one rosnąć w strefie 6, 7 oraz 5. Musa basjoo pochodzi z południowych wysp japońskich. Jest to najbardziej mrozoodporny bananowiec. Bez wątpienia można go polecić każdemu hodowcy ze strefy 6a i chłodniejszej.
Charakterystyka: Bananowce są jednymi z najszybciej rosnących roślin na świecie. Osobnik co zimę ścięty do ziemi potrafi urosnąć w okresie wzrostu (pomiędzy kwietniem a sierpniem) na wysokość 3 m, wytwarzając liście o długości około 1,5–1,8m. Przyrost tygodniowy utrzymuje się na poziomie 30 cm i nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Aby osiągnąć taką wysokość, bananowce nie muszą się przez dłuższy czas ukorzeniać, tak jak to ma miejsce w przypadku palm. Rośliny te rosną jako kępy. Każdego roku wypuszczają nowe pędy boczne i tak po kilku latach można mieć całe „bananowisko”. Większość z nich ma 18-miesięczny cykl kwitnienia, co tłumaczy, dlaczego w warunkach klimatu umiarkowanego nie zdążą zakwitnąć, a przez to wydać owoców. Liście bananowców są olbrzymie i bardzo delikatne. Dlatego są bardzo narażone na zniszczenie przez wiatr. Osobniki rosnące w wietrznych warunkach mają często postrzępione liście.
Mrozoodporność: Najbardziej wrażliwe na mróz w bananowcach są liście. Z ledwością znoszą lekki przymrozek ok. –2⁰C, podczas gdy łodyga wytrzymuje do kilku stopni mniej (ok. –6⁰C). Najbardziej wytrzymałe są u bananowców korzenie. System korzeniowy wytrzymuje temperatury –26⁰C. Kiedy jest dobrze okryty, potrafi znieść też niższe temperatury. Roślina ta najlepiej funkcjonuje w pełnym słońcu (gdzie rośnie szybciej, osiągając większe rozmiary), ale może tez rosnąć w lekko zacienionym miejscu.
Różne: Bananowiec do prawidłowego wzrostu potrzebuje dobrego drenażu. Najlepiej rośnie w terenie osłoniętym, gdzie wiatr nie zagraża jego liściom. Stanowi gatunek bardzo łatwy w uprawie. W czasie sadzenia bananowca otwór w ziemi powinien być szeroki, ale nie głęboki. Praktycznie nie jest możliwe, aby go przelać lub przenawozić. W maju należy podlewać bardzo obficie co kilka dni. Rośliny te potrzebują też bardzo dużo nawozu zawierającego azot.
Ochrona zimowa: najlepszym sposobem jest dać naturze działać – to znaczy pozwolić, aby liście i łodyga zostały zniszczone przez mróz. Następnie ściąć wszystkie pędy aż do ziemi i dokładnie przysypać grubą warstwą liści (20–25 cm). Należy się upewnić, czy cała roślina jest dokładnie przykryta. Kiedy kończy sie okres mrozów, należy usunąć liście i pozwolić działać słońcu. Aby nie ścinać całej łodygi, można ściąć ją np. do wysokości 30 cm od ziemi, a następnie obłożyć siatką drucianą w odległości 30 cm od rośliny i w środek nasypać do pełna liści.
Kontakt
Jeżeli cokolwiek jest niejasne, zawsze możesz zapytać nas o szczegóły. Już dziś zrób zakupy, które dadzą Ci zadowolenie na lata!